Dwusetna rocznica urodzin Zygmunta Krasińskiego i Józefa Ignacego Kraszewskiego skłania do próby ponownych odczytań ich dzieł, biografii oraz miejsca w polskiej i europejskiej tradycji kulturalnej. Obaj pozostawali w głównym nurcie problemów i tematów romantyzmu, a jednocześnie wobec najważniejszego prądu kultury dziewiętnastowiecznej wykazywali krytyczną nie-ufność i dystans. Ich wątpliwości lub zasadniczy sprzeciw budziły m.in. ówczesne koncepcje artysty, poszukiwania estetyczne, przemiany obyczajowe, historiozofie, wizje rewolucji, kult postępu, przeobrażenia polityczne. Jednocześnie obaj poszukiwali trwałych fundamentów kultury europejskiej, wracając do tradycji greckiej i rzymskiej, dokonując niezwykle rozległego przeglądu tradycji.